Schone ramen
Ik weet niet hoe het jou is vergaan de afgelopen tijd, maar ik vond het niet altijd makkelijk. Op zich heb ik er als redelijk introvert persoon niet zoveel moeite mee om thuis te zijn. Werken via Zoom en Skype gaat best goed, tafeltennissen op de eettafel idem dito, en daarnaast is er altijd mijn trouwe vleugel en een kast vol boeken.
Wandelen en fietsen in mijn eentje vond ik altijd al heerlijk, en bijkletsen en borrelen via Facetime was een ontdekking. En zelfs met ons orkest hebben we digitaal leren repeteren. Ik met mijn trommelstokken achter een strijkplank, want ik heb thuis natuurlijk geen echte pauken staan.
Ik paste me best goed aan, al zeg ik het zelf.
En toch was er onder dat ogenschijnlijke gemak ook een onderstroom. Diep van binnen de angst om mijn geliefden ziek te zien worden, onzekerheid door het niet weten wat er gaat gebeuren, angst voor tekort. Gaan we het wel redden of gaat alles naar de ratsmodee?
En dat terwijl ik mezelf als een aartsoptimist ken die altijd wel weer de zon in het water kan zien schijnen.
Die wat zorgelijke onderstroom maakte ook dat ik in al mijn oude patronen terecht kwam. Me superverantwoordelijk ging voelen voor iedereen die me lief is, alles onder controle probeerde te krijgen, de boel wilde regelen. Vanuit liefde, maar niet altijd lief.
In mijn hart en mijn hoofd was ik bij iedereen behalve bij mezelf en wat ik zelf nodig had. Ik was vooral serieus, werkte gestructureerd en gekaderd, zelfs als ik van de tuin en de zon aan het genieten was. Spontaniteit was ver te zoeken. Ik had mezelf ingekapseld als een rups in zijn cocon.
Een cocon van gedachtenspinsels.
En afgelopen weekend realiseerde ik me ineens dat het een cocon was die ik zelf had gemaakt. Merkte ik ineens wat ik gemist had. Speelruimte, lachen met elkaar, gek doen, hard zingen. En dat kan allemaal, ook in deze tijd. Je kop erbij houden, risico’s minimaliseren, doen wat moet en wat kan – maar wèl voluit leven.
Ik maakte een gaatje in mijn cocon. Een raampje om weer naar buiten te kijken. En dat uit zich bij mij dan in een niet te bedwingen behoefte om ook de ramen van mijn huis te gaan zemen. Van binnen en van buiten. Om weer helder naar buiten te kunnen kijken, en ook weer helder gezien te kunnen worden.
Yes, ik ben er weer.