Haarspeldbochten in communicatie
Noorwegen deze zomer. Een weg met 27 haarspeldbochten, de Lysebotnvegen naar het Lysefjord. Die haarspelden zijn wel nodig ook, want het fjord ligt zo’n 650 meter lager en de bergwanden zijn supersteil.
Het navigatiesysteem laat een platgeslagen plaatje zien. Raar gezicht eigenlijk. Wanneer je alleen het plaatje ziet, kun je je zomaar afvragen waarom er in vredesnaam zoveel bochten in de weg zitten.
Als het een heel steil gebied is, is er alle reden om de weg op deze manier aan te leggen. Zo kom je veilig naar beneden. Maar als het gewoon vlak terrein is, is het wel een heel omslachtige manier om van A naar B te komen. Wat is de beste route? Om dat te bepalen moet je zicht hebben op de echte wereld buiten de auto.
In de omgang en communicatie met andere mensen is het eigenlijk niet anders. Pas als je naar buiten kijkt, kun je bepalen wat de beste manier is om je doel te bereiken. Om in de metafoor te blijven: hoe steil of hoe vlak is het buiten, welke obstakels liggen er, hoe hard kun je rijden, wat is wijs?
Meestal ga ik in zo’n geval een beetje mee met de weg en het terrein. Lekker relaxed. Maar soms betrap ik mezelf erop dat ik wel erg veel (te veel?) bochten naar links en naar rechts aan het maken ben. Een nogal omslachtige stijl wanneer dat eigenlijk niet nodig is. En heel soms ga ik te kort door de bocht. Spannend en ook een beetje gevaarlijk.
Wat passend is bij welke situatie? Dat kom ik alleen te weten als ik niet alleen op mijn interne navigatie vertrouw maar ook naar buiten kijk. Mijn verstand en mijn zintuigen inzet. Bewust blijf luisteren en kijken. Contact houd met mijn omgeving.
Wat daarbij helpt? De voorruit schoonmaken, de ramen opendraaien, lekker hard meezingen met de muziek, vertrouwen op mezelf en gáán!